"Na twaalf jaar zat het uniform nog als gegoten"
Lang geleden begon ze haar carrière als verpleegkundige in het Erasmus MC. Na 12 jaar niet gewerkt te hebben, ging Mariëlle Hietkamp (49) terug het vak in. “Het was net als fietsen”, zegt de geboren verpleegkundige: “je verleert het nooit.”
Tegen de tijd dat er op school een beroepskeuze gemaakt moest worden, twijfelde Mariëlle nog tussen kleuterjuf of verpleegkundige. “Voor kleuterjuf had je geen bepaald vakkenpakket nodig, dus ik koos voor het pakket waarmee ik in ieder geval door kon stromen naar verpleegkunde. Dan kan ik altijd later nog kiezen, dacht ik.”
Die keuze viel uiteindelijk op verpleegkunde en na haar opleiding bleef ze in het Erasmus MC werken. Ze somt op: “De afdeling oncologie, hoofd en hals chirurgie – later werkte ik nog op de afdeling verloskunde… In een ziekenhuis wordt veel geswitcht en dat maakte het werk ook leuk. Ik raakte in veel dingen thuis.”
Toen de kinderen geboren werden, besloot Mariëlle te stoppen met werken. Twaalf jaar lang richtte ze zich volledig op het moederschap. “Ik sta nog steeds achter die keuze: ik heb veel tijd met de kinderen doorgebracht, kon er altijd voor hen zijn. En ook zonder baan sta je natuurlijk niet stil: ik ben twaalf jaar ouder en wijzer geworden.”
Herintreden
Zeven jaar terug wilde ze toch weer aan het werk. “De kinderen zijn groot, de situatie is veranderd en ik dacht: ‘ik heb er eigenlijk wel weer zin in!’ Ik moest uiteraard mijn BIG registratie weer vernieuwen, alles was verlopen.”
Na lang rond gespeurd te hebben op vacaturesites vond ze een vacature van Lelie zorggroep. “Ik heb eerst in De Burcht op pg en revalidatie gewerkt, later in de wijkverpleging en ik kwam uiteindelijk bij verpleeghuis Pniel terecht.”
Was dat wennen? “Gek genoeg: nee. Het oppakken van mijn vak ging heel natuurlijk, alsof ik er nooit was uit geweest. En dat is bijzonder, want het werken in een ziekenhuis is een hele andere dynamiek; mensen blijven er niet lang, het is vluchtig… In een verpleeghuis wónen de mensen – het is hun thuis – en de zorg is veel intensiever. Ik heb ook veel geleerd over zorg voor ouderen en voor mensen met Alzheimer. Maar toch, twaalf jaar later paste de pet meteen weer en voelde ik me als een vis in het water tussen mijn collega’s en de patiënten! Ik ben ook enorm blij met mijn werkgever. Sowieso dat zij mij als herintreder een kans gaven, maar ook omdat zaken goed geregeld zijn. Ze geven je de mogelijkheid om je verder te ontwikkelen – scholingsmogelijkheden tot zelfs omscholing. Dit stimuleert de medewerker en dit betaalt zich vanzelf weer uit op de werkvloer. Een tijdje geleden is niveau Verzorgende IG 2 overal wegbezuinigd, behalve bij ons. Zorgverleners heb je op alle niveaus nodig, van helpende en verzorgende tot verpleegkundige. Ieder vult elkaar aan en ieder doet dat op zijn niveau. Nu zie je dat andere zorginstellingen juist weer hun best doen om niveau 2 terug in huis te halen.”
De kinderen zijn groot, de situatie is veranderd en ik dacht: ‘ik heb er eigenlijk wel weer zin in!
Nieuwe uitdaging
Op dit moment zit Mariëlle in een proeftraject om casemanager dementie te worden. “Een nieuwe uitdaging! Ik werk niet meer in het verpleeghuis maar ga naar mensen juist thuis. De overheid – en vaak de cliënt zelf ook – wil dat mensen zolang mogelijk thuis blijven wonen en daar zetten we op in. Hoe is de thuissituatie eraan toe, hoe ontwikkelt het ziektebeeld zich? Wat heeft iemand nodig? Ik breng het sociale netwerk in kaart, kijk hoe het met eventuele mantelzorgers gaat, welke aanpassingen in huis nodig zijn… En als het niet meer gaat, begeleid ik mensen stap voor stap naar intensievere zorg. Dat is vaak heel moeilijk voor hen, dus we gaan dan eerst kennismaken, koffie drinken, vertrouwen winnen. Ik vind dat intensieve en persoonlijke contact heel erg leuk en pluk nu de vruchten van mijn werkervaring: ik ken de ziekenhuizen, de thuissituaties door de wijkverpleging, de verpleeghuizen… Ik kan vertellen hoe het is.”
Natuurlijk is er in 12 jaar tijd veel veranderd. Het registreren bijvoorbeeld: “Daar wordt weleens over gemopperd, men vindt het soms tijdrovend. Maar het is zo belangrijk en verdient zichzelf terug. Als je na elk patiëntcontact netjes bijhoudt wat er gezegd en gedaan is, is dat écht in het belang van de patiënt. En er komt steeds meer aandacht voor kwaliteit van zorg. Ik zit nu ook in een commissie die zich continu met verbeterpunten bezighoudt, dat is me op het lijf geschreven.”
Empathie
Wat neemt Mariëlle mee van die 12 jaar die ze niet gewerkt heeft? Ze denkt even na. “Ik ben ouder geworden, bewuster in het leven gaan staan”, besluit ze. “Ik weet niet of ik dit werk met dementerende ouderen toentertijd ook al had gekund op de manier zoals ik het nu doe, dan ben je zo druk met andere dingen en sta je anders in het leven. Nu denk ik: dit kan iedereen overkomen. Jou en mij. Al deze mensen hebben een leven geleid, liefde gegeven, gewerkt… Wat zou ik willen als ik in die situatie kom? Die vraag is leidend voor mij. En dat empathische, dat inlevingsvermogen waarmee ik mezelf kan verplaatsen in de mensen met wie ik werk, is met de jaren sterker geworden.”